De pijn draag je mee — totdat jij kiest om te helen

Over opgroeien in Iran, onzichtbare littekens en innerlijke veerkracht

Het is zo complex… zo’n mix van gevoelens.
Het is bijna bizar dat je in een land geboren bent
waar alleen al het erover hebben
duizenden emoties oproept:
trots, verdriet, boosheid, teleurstelling, frustratie, schaamte… noem maar op.

Iran leeft in mij

Iran is mijn vaderland.
Het land waar ik geboren ben
en tot mijn 25e heb gewoond.

Ik denk aan mijn verleden, aan de scholen,
aan hoe we zijn opgegroeid.
En als ik eerlijk ben,
schaam ik me soms om uit te leggen
wat ik daar op school heb meegemaakt.
Hoe we als kinderen zijn behandeld.
Hoe er met ons werd omgegaan.

Waar was de bescherming?

Dan voel ik frustratie.
Hoe konden mijn ouders ons niet beschermen
tegen zo’n harde en verwarrende opvoeding op school?
Waarom was er niemand die zei:
“Je mag mijn kind niet op deze manier behandelen.”

Niemand beschermde mij.
Niemand stond op voor mij.
En dat doet pijn.

De pijn van erkenning

Daarna komt de teleurstelling.
Als ik hierover spreek met andere vrouwen uit Iran —
vriendinnen, zussen —
die het 100% ook hebben meegemaakt,
maar het niet willen erkennen.
Ze willen niet zien wat het met ons heeft gedaan.
Hun reactie is pijnlijk…
en zo teleurstellend.

Mijn reis naar binnen

Ik heb jarenlang gewerkt aan mijn trauma’s.
Aan overtuigingen uit mijn jeugd die helemaal niet kloppen.
Alleen maar om een normaal leven te kunnen leiden.

Eerst kwam ik erachter dat mijn rol in het gezin
was veranderd — en ik moest opnieuw mijn plek vinden.
Toen ontdekte ik hoeveel onverwerkte emoties ik bij me droeg.
Hoeveel overtuigingen ik moest herzien,
begrijpen, en een plek geven.

En toen ik dacht dat ik klaar was met het verleden,
kwam de pijn van het vluchten.
Mijn reis naar binnen ging verder… en verder.

Het land verlaat jou niet

Want het maakt niet uit of je het land bent ontvlucht of niet —
als jij of je ouders uit een land komen
waar het vaak onrustig is,
dan raak je altijd weer iets aan van die oude pijn.

Je vlucht ergens vandaan.
Maar dat land, en alle pijn die erin zit, vlucht niet uit jou.

Je draagt die pijn met je mee —
bewust of onbewust.
Zelfs als je weet dat je nu veilig bent,
en het niet meer van dichtbij hoeft mee te maken,
toch zit het nog zó diep in je,
dat het soms onmogelijk voelt om er níét aan te denken.

Gisteren was ik boos.
Vandaag voel ik verdriet.
En morgen misschien weer iets anders.
Zo gaat het door.

Wat wél kan: bewustwording en verbinding

Totdat ik bewustwording creëer —
voor mezelf,
en voor anderen.
Voor mensen die misschien niet mijn familie zijn,
maar die ik tóch als ‘van mij’ beschouw.

Want ik geloof dat we allemaal één zijn.
We zijn verbonden.
En ik kan niet doen alsof het me niets doet
wanneer anderen pijn lijden.

Mijn uitnodiging aan jou

Ik nodig je uit om aan jezelf te werken.
Niet om te verdoven of te vluchten,
maar juist om te voelen.
Zodat je bewuste keuzes kunt maken —
niet vanuit je oude pijn, maar vanuit je kracht.

Als jij heelt, heel je ook iets in ons allemaal. Want we zijn verbonden.